Grenzen stellen zonder schuldgevoel: waarom het zo moeilijk is (en hoe het anders kan)

Veel vrouwen in co-ouderschap worstelen ermee: je weet ergens wat je wél of juist níet wilt, maar zodra je ex met een voorstel komt, zeg je toch weer ‘oké’. Niet omdat je het ermee eens bent, maar omdat je denkt dat het anders gedoe oplevert. En je hebt al genoeg aan je hoofd.

Toch levert die ‘ja’ achteraf zelden rust op. Integendeel. Je raakt gefrustreerd, piekert, of bent prikkelbaar naar je kinderen. Want ergens weet je: ik heb iets toegestaan wat eigenlijk niet klopte voor mij. En dat knaagt.

Waarom grenzen stellen zo beladen voelt

Grenzen aangeven betekent voor veel vrouwen dat je op moet komen voor jezelf. Dat klinkt eenvoudig, maar voelt vaak zwaar beladen. Je bent misschien bang voor de reactie van je ex, of je voelt je schuldig als jij ergens ‘lastig’ over doet. En dus houd je je in.

Dat patroon ontstaat vaak al vroeg. We leren al jong dat zorgen voor harmonie belangrijk is. En dat ‘nee zeggen’ gelijk staat aan onaardig of moeilijk doen. Vooral in relaties waar communicatie stroef of ongelijk is, schuif je jezelf makkelijk naar de achtergrond. Alles voor de rust.

Wat er écht gebeurt als je je grens negeert

De rust die je daarmee denkt te bewaren, is meestal tijdelijk en extern. Binnenin ontstaat juist onrust: je voelt dat je jezelf voorbij bent gelopen. En dat herhaalt zich keer op keer.
Het gevolg? Je energie raakt op. Je wordt korter naar je kinderen. Je voelt je geleefd. En ondertussen raak je verder verwijderd van wat jij eigenlijk nodig hebt.

Wat een grens wél is

Een grens is geen aanval. Het is geen machtsmiddel. Het is simpelweg een manier om jezelf serieus te nemen. Om te zeggen: dit past bij mij en dit niet.

En ja, dat mag ongemakkelijk voelen. Je mag daar spanning bij ervaren. Maar dat betekent niet dat je iets fout doet. Het betekent dat je iets nieuws aan het doen bent. Iets dat wél klopt.

Hoe je begint met stevig staan

Grenzen stellen begint niet met de juiste zin. Het begint met jezelf serieus nemen. Even stilstaan bij wat er in jou gebeurt vóór je reageert. Wat raakt je? Wat wil je eigenlijk zeggen? En dan kiezen. Niet automatisch ja zeggen om de sfeer te redden, maar voelen: waar sta ik eigenlijk? Wat wil ik wel? Wat niet meer?

Het mooie is: hoe vaker je dat doet, hoe minder groot het wordt. En hoe meer rust je ook van binnen voelt.

Wat je kinderen hiervan leren

Als jij steeds over je grens heen laat gaan, zien je kinderen dat. En onbewust leren zij: dus zo hoort dat blijkbaar. Je moet maar meebewegen, ook als het niet goed voelt.

Maar als jij laat zien dat je rustig en duidelijk kunt aangeven wat voor jou belangrijk is, leren zij iets anders: je mag voelen wat je nodig hebt. En je mag daar woorden aan geven.

En dat is misschien wel het mooiste voorbeeld dat je ze kunt geven.

Hulp bij grenzen stellen

Grenzen stellen zonder strijd, zonder ruzie, en zonder dat het je dagenlang energie kost, dat kun je leren. Soms heb je alleen even iemand nodig die met je meekijkt. Die je helpt woorden vinden, overzicht geeft en je ondersteunt bij die eerste stappen.

Herken je jezelf in dit verhaal? Dan nodig ik je uit om weer ruimte in te nemen. Zonder schuldgevoel, en met rust.

Stuur me gerust een berichtje om samen te kijken hoe ik jou hierbij kan helpen.